از ارتباطات پرسرعت اینترنتی به شدت در چند سال اخیر گسترش یافته است. همینطور که مردم کامپیوتر های خانگی بیشتری می خرند و شبکه های خانگی بیشتری ایجاد می کنند، نیازشان برای ارتباطات باند پهن (پرسرعت) نیز رفته رفته افزایش پیدا می کند. معمولا پهنای باند به صورت سنتی بر پایه فناوری (Assymetric Digital Subscriber Line (ADSL و از طریق سیم های مسی تلفن مخابرات توزیع می شود. نسل بعدی این فناوری VDSL2 است که قادر است سرعت پهنای باند سریع تری را فراهم کند، که در این مطلب به اختصار به توضیح آن می پردازیم.
در حال حاضر در بستر سیم مسی، دو تکنولوژی مودم های کابلی وADSL ، بر صنعت مخابرات و اینترنت حکمفرمایی می کنند. در حالیکه هردوی این تکنولوژی ها اینترنتی را فراهم می کنند که از یک مودم K56 بسیار سریعتر هستند، باز هم آنقدر پرسرعت نیستند که بتوانند از یکپارچه شدن سرویس های خانگی مثل تلویزیون های دیجیتال پشتیبانی کنند. با اینحال، از نظر خیلی ها تکنولوژی DSL دیگری به نام VDSL یا VDSL (Very High-bit Rate DSL) قدم بعدی برای تامین یک پکیج کامل ارتباطی/سرگرمی خانگی محسوب می شود. VDSL، پهنای باند زیادی با سرعتی حدود ۵۲ مگابیت در ثانیه فراهم می کند. وقتی آن را با سرعت بیشینه ۸ تا ۱۰ مگابیت در ثانیه ای ADSL یا مودم کابلی مقایسه می کنیم می بینیم که انتقال از تکنولوژی حال حاضر باندپهن به VDSL بسیار قابل توجه است .
یک سرویس استاندارد تلفن شامل یک جفت سیم مسی است که شرکت مخابرات برای خانه شما نصب می کند. این یک جفت سیم مسی پهنای باند زیادی برای حمل داده بغیر از مکالمات صوتی دارد. سیگنال های صوتی تنها بخشی از ظرفیت قابل دسترس سیم ها را استفاده می کند. DSL (یا خط مشترک دیجیتالی: Digital Subscriber Line) در واقع این ظرفیت باقیمانده را برای حمل اطلاعات بر روی سیم بکار می برد، بدون اینکه توانایی خط را برای انتقال مکالمات دچار اختلال کند. VDSLهم یک تکنولوژی DSL برای انتقال داده است که از ADSL سریعتر است، چه بر روی یک جفت سیم مسی باشد (با سرعتی تا ۵۲ مگابیت در ثانیه)، چه بر روی کابل کواکسیال (با سرعتی تا ۸۵ مگابیت در ثانیه) باشد که از باند فرکانسی ۲۵ کیلوهرتز تا ۱۲ مگاهرتز استفاده می کند. این میزان به این معنی است که VDSL می تواند کاربرد هایی مثل تلویزیون های HD، همینطور سرویس های تلفنی VoIP )(Voice over IP و دسترسی به اینترنت پرسرعت را بر روی یک ارتباط واحد پشتیبانی کند. این استاندارد در نوامبر ۲۰۰۱ به تصویب اتحادیه بین المللی مخابرات (ITU: International Telecommunication Union) رسید.
سیستم های نسل دوم، با نام VDSL2 که در فوریه ۲۰۰۶ به تصویب رسید، از فرکانس های بالای ۳۰ مگاهرتز برای تامین نرخ داده فراتر از ۱۰۰ مگابیت در ثانیه بطور همزمان در دو جهت upstream و هم downstream استفاده می کند. این فناوری پایدارتر بوده و وابستگی های معمول مراکز مخابراتی را نیز ندارد، و از آن می توان جهت تامین اینترنت پرسرعت برای ساکنین برج ها و مجتمع ها استفاده کرد.
منبع: respina.net
